අපේ බ්ලොග් කෙරුවාව

       මේක මේ බ්ලොග් ගැන කතාවක්. ප්‍රියංග මීට මාසෙකට විතර කලින් විහිලු කතාවක් දැම්ම අපේ බ්ලොග් එකේ මහතුන්ගේ වැසිකිලිය. පුදුමේ කියන්නේ මේක බලන ඉන්දෙද්දී මාර විදියට කට්ටිය කියවන්න ආව. බ්ලොග් කෙරුවාව කරන අය දන්නවා dashboard එකේ ඉඳගෙන කට්ටිය කොහෙන්ද අවේ, මොනවද කියෙව්වේ, විතරක් නෙවෙයි, ආපු පරිගණකයේ ඔක්කොම විස්තර ඇඩ්මින්ට පේනවා. ඉතින් හත්වලාමේ මෙච්චර කාලෙකට කොච්චර පොස්ට් දැම්මත් මේ රෙකෝඩ් එක කඩන්න බැරි උනා. ඇත්තටම එක කියවල හොදට හිනාවෙන්න පුළුවන්. තවමත් බ්ලොග් එකට කවුරු හරි ආවම මේ පොස්ට් එකත් කියවනවා. මට හිතාගන්න බැහැ හේතුව. සමහර විට මොකක් හරි කුණුහරපයක් කියල නම දැක්ක ගමන් හිතෙනවද මන්ද?? එත් අනේ එහෙම දෙයක් නෑ මේක හරි අහිංසක කතාවක් කියල දැක්කම හොදටම බැන බැන යනවත් ඇති.  

           එහෙම කියනකොට තමයි මට තව කතාවක් මතක උනේ. මමත් ලංකාවේ තියෙන බොහොමයක් බ්ලොග් අඩවි ගැන හෙවිල්ලෙන් ඉන්නේ. සමහර විට මේ කියන කෙනාත් මේ පොස්ට් එක කියවනවා නම් අපි එක්ක තරහ වෙන්න එපා. අදහස් ප්‍රකාශ කිරීමට ඕන කෙනෙක්ට අයිතියක් තියෙනවා. එකට ගරු කරන්න ඕන. මම දැකපු එක්තරා බ්ලොග් අඩවියක තනිකරම කියවන එකා මෝල් වෙන විදියේ පොස්ට් තමයි තිබුනේ. බොරු කියන්න ඕන නැහැ මමත් කියෙව්වා. මමත් පෘතග්ජන මනුස්සයෙක් නේ??බුදු අම්මේ ඒ පොස්ට් කියවල මමත් මෝල් උනා. හරියට සෞඛ්‍ය පාඩමක් වගේ. හැම පොස්ට් එකටම පුදුම විදියේ කොමෙන්ට් තොගයක්. අපිත් ඉතින් කොල්ලෝ ටික සෙට් උනාම ඔහොම දේවල් ගැන කතා වෙනවා තමයි. එත් ඉතින් ඕවා මහා පාරේ හයියෙන් කියව කියව යනවා නම් ඒක ඉතින් වෙනම දෙයක්. මේ වගේ පොස්ට් ඒවා දාන ඒකෙන් බලාපොරොත්තු වෙන්නේ තමන්ගේ බ්ලොග් එක කියවන අය වැඩි කරගැනීමේ අදහසින් නම් එක එච්චර හොඳ දෙයක් නෙවෙයි යාලුවේ. කියවන අයගේ මොලේට වදින විදියේ දෙයක් දුන්නොත් ඒකෙන් ලැබෙන සතුට කියල නිම කරන්න බැ කියල බ්ලොග් අඩවි ලියන අයත් මාත් එක්ක එකඟ වෙයි. කරුණා කරලා මේක මේ විවෙච්චනයක් කියල හිතන්න එපා. මේ බ්ලොග් අඩවි තව කාලයක් , සමහර විට අපි මැරුනටත් පස්සේ තියේවි. එතකොට අපිට පස්සේ පරම්පරාව ඒ කියන්නේ අපේ ළමයි මේ පොස්ට් දැක්කම මොනවා හිතයිද?? අපිට බනිද? එහෙමත් නැත්නම් උන් හිතයි අපේ වැඩිහිටියෝ අපිට ඉතිරි කලේ මේවද කියල උන් උන් ගැනම ලජ්ජා වෙයි. උදාහරණයක් විදියට හිතල බලන්න ඇත්තටම අපි උනත් කීයෙන් කීදෙනාද ගමක, ඇලක දොලක නාල, සුන්දර ළමා කාලයක් රස විදලා තියෙන්නේ?? අපි ටොම් සෝයර් , හක්ල්බරි , මඩොල් දුව,  වගේ ළමා කතා පොත් වල කියවපු ළමා කාලේ වීර කතා ඇත්තට අත්විඳලා තියෙනවද?? ඒවා කියවනකොට අපිටත් පුදුම ආසාවක් එන්නේ නැත්ද ඒ වගේ පිස්සු වැඩ කරන්න?? අපිට පොඩි කාලේ එකට ඉඩක් තිබුනද කියල තම තමන්ගේ       හිත්වලින් අහල බලන්න. මම ශිෂ්‍යත්වෙන් කොළඹට ඇවිත් මගේ ළමා ලෝකේ අහිමි කර ගත්ත කෙනෙක් . එත් අපේ වැඩිහිටියෝ ඒ සුන්දරත්වේ වින්දා. එත් ටික දෙනෙක්ගේ වැරදි නිසා ඒ ලෝකේ අපිට අහිමි උනා. වනාන්තරයක් කියල ඇත්තටම දෙයක් දැකල තියෙන්නේ කවුද?? කෝ දැන් ඒවා. ලංකාවේ කොහෙද තියෙන්නේ ?? කෙලින්ම නොවුනත් අපිට යටි හිතින් එයාල ගැන ඉරිසියාවක්‌ එනවා. මගේ කතාවත් ඕනවට වැඩිය දිගට ගියා. ඉතින් ..... 

           බ්ලොග් අයිති සහෝදර සහෝදරියනේ, අපේ මේ වටිනා හැකියාවන් යොදාගෙන සමාජෙට යහපතක් වෙන දෙයක් කරන්න අපි උත්සහ කරමු නේද?? ඒකෙන් අපේ වින්දනයට බාධාවක් වෙනවා කියල මට නම් හිතෙන්නේ නෑ.